Przed Vistalite
Vistalite jest nazwą akrylowej linii bębna wykonanej
przez Ludwig Drum Company . Pomimo, że teraz
nazwa ta utożsamiana jest z akrylowymi bębnami,
Ludwig Vistalites nie były pierwsze i wielu mogło
by nawet uznać, że nie były to najlepsze akrylowe
bębny w tamtych czasach. Akrylowe perkusje najpierw
zostały wytworzone przez Bill Zickos z Kansas w 1959
z handlowym przeznaczeniem produkcyjnym dziesięciolecie
później. Ron Bushy z Iron Butterfuly heavy metalowego
zespołu tamtych czasów, był pierwszym promotorem
akrylowych perkusji Zickos w 1969. We wczesnych
latach 1970's firma Fibes wyprodukowała z plastiku
perkusję i zaprezentowała ją szerszej publiczności
dzięki dwóm znanym już perkusistom Bill Cobham
(Mahavishinu Orchestra) i Nick Mason (Pink Floyd)
którzy grali na czystych (bezbarwnych) akrylowych
zestawach z Fibes. Legenda głosi, że Ginger Baker
(Cream) sprawił sobie akrylowy zestaw sam, przez
wyginanie płachty plastiku na jego kuchence grzewczej.
Same bębny są zrobione z akrylowych płyt, które
zostają rozgrzane i nadaje się im kształt cylindra według
określonej formy. Szwy zostają następnie przyklejone
akrylową żywicą i kadłuby wtedy wykończone podobnie
do sposobu wykończenia bębnów drewnianych.
Ludwig Vistalite
The Ludwig Drum Company rozpoczęło produkcję serii
Vistalite w 1972, za późno by dodać do katalogu z
1973 oferty Ludwig Percussion.
Na początku było dostępnych sześć kolorów :
 |  |  | | | |
| clear | blue | red | | | |
 |  |  | | | |
| amber | yellow | green | | | |
Bębny nie zostały wyprodukowane w głównej fabryce
Ludwiga w Chicago, powłoki w rzeczywistości zostały
opracowane i wyprodukowane przez Cadillac Motors
plastics devision. Jedne z pierwszych reklam tej linii
promowały nazwę "Stratosphere Drums" ( stratosferyczna
perkusja), chociaż ta metka szybko zniknęła (czy to
kiedykolwiek powinno być uczynione publiczne?).
John Bonham zaczął grać na zestawie Vistalites w 1973
i jego imię na stałe zostało związane z Ludwig Vistalite
i rozpoznawalne jako nierozłączna para na całym świecie.
Vistalite zmienia się przez lata
Następujące dane powinny pomagać ci rozpoznawać
twój zestaw Vistalite:
1972 (inauguracja) - bębny były dostępne w wersjach:
przezroczystej oraz w kolorach: niebieskim, czerwonym,
bursztynowym, żółtym i zielonym. Wczesne korpusy zostały
złożone z elementów o dużym kącie ścięcia,
a następnie lukę wypełniano czystą akrylową
żywicą. Efekt czystej żywicy sprawia, że kolor wydaje
się przygasnąć przy szwie na kolorowych muszlach.
Na zestawach z podwójnymi bębnami z przodu
montowanymi na statywie umieszczonym na centrali,
szwy zwykle zostały ustawione na stronie kotów
naprzeciw uchwytu do mocowania bębna na statywie,
tabliczka z logo oliwkowo-niebieska była ustawiona
przodem do publiczności, a tlumik z jednym wkrętem
i nylonową podkładką po stronie
perkusisty . Kotły koncertowe (z jednym naciągiem)
miały szew ustawiony pod przeciwnej stronie emblematu
pod kątem 90° do zacisku, a odznaki wciąż zostały
ustawione od strony publiczności. Dlatego zarówno
jak chodzi bębny koncertowe (te z jednym naciągiem)
jak i tradycyjne z dwoma naciągami, było jasne określenie
czy służą do montażu z lewej strony czy z prawej.
Jak z inne zestawy Ludwiga, komplety z kotłami
koncertowymi o średnicy ponad 12 cali zostały
z czasem wyposażone w standardowe uchwyty
do montażu na Ludwikowskim statywie.
Bardzo wczesne zestawy cierpiały na delikatne spękania
akrylu. To był rezultat akrylowych plansz wyjętych z pieca
przed doprowadzeniem do wymaganej temperatury.
Metody produkcyjne zostały zmienione w ciągu kilku
miesięcy inauguracji i problemy szybko zniknęły .
W 1975 rok zobaczyliśmy pierwsze główne zmiany w linii
Vistalite. Najbardziej znaczące było wprowadzenie tęczy
Vistalite. Kotły wyprodukowano w sześciu wzorach .
Wraz z tęczą , szew 'V' teraz został ustawiony na
wewnętrznej stronie bębna i dodano kolor akrylowej
żywicy i został rozwiązany problem odbarwienia szwu.
Regulator tłumik był teraz dopasowany z nylonowym
rękawem i trzema otworami, wstawiono także płytkę mającą
na celu wzmocnienie regulatora. Ustawienie szwu stało
się logiczne i konsekwentne we wszystkich modelach
po przeciwnej stronie do logo LUDWIGA. Pod względem
kolorów, dodano biały i czarny tym razem nie przezroczyste
jak to robiono do tej pory.
Tabliczka z logo i tłumik były teraz umieszczone
razem, naprzeciw mocowania bębna - stwarzając
możliwość dwukierunkowego zawiaszania (chociaż
pozycja szwu na Vistalites wciąż implikowała lewą stronę
i bębny prawy-boczny).
Późny 1977 ze sprzedażami z mniej niż 50 kompletów,
zieleń została wycofana z serii Vistalite. Dymy (smoke)
czyli rodzaj prześwitującego szarego został w to miejsce
dodany.
1978 Ludwig rozpoczął produkcję paru dodatkowy głębokich
tomówz jedną membramą, ale znacznie dłuższe od standartowych,
to super zestawy koncertowe. Centrale były wykonywane
z dwoma naciągami (jeden od frontu, jeden tylny - naturalnie).
1978 również zobaczył wprowadzenie na rynek zestawy Tivoli
(można je zobaczyć w katalogach na 1980). Oparty na trój-
kolorowym wzorze bębna, zestawy Tivoli posiadały maleńkie
światła zamocowane wzdłuż dwóch poziomych szwów.
Światła były zasilane przez transformator sieciowy.
Pięć różnych zestawów było dostępnych z 22 albo 24 calową
centralą. Elektronika była skomplikowana i zarówno
żarówki jak i zasilacz prądu cierpiały na wysoką awaryjność.
Ludwig odniósł dotkliwą porażkę na linii Tivoli. W pełni
pracujący komplet Tivoli jest teraz jednym z najcenniejszych
Vistalites na używanym rynku.
Późny 1979 tuż zanim produkcja została przerwana w 1979
Ludwig zmieniła kształt tabliczki zaokrąglając ich kąty na
obrzeżach,a szew został ustawiony pod kątem 90° od góry
czyli od znaczka fabrycznego tak jak to było zawsze na kotłach
koncertowych.
